Boekbespreking Een soort vonk | een emotionele heksenjacht

Heksen zijn populaire personages in kinderboeken. Ze vliegen rond op een bezemsteel en zijn of heel eng, of stiekem heel lief. Heksen maken daarnaast toverdranken en betoveren en beheksen alles en iedereen. Het gaat hier natuurlijk om verzinsels, maar wist dat mensen ooit echt geloofden dat er heksen in hun dorp woonden? Vrouwen werden veroordeeld en kregen daar een hele fikse straf voor. Het was een heel oneerlijk proces, en dat is iets wat hoofdpersoon Addie flink dwars zit. Waar is de gerechtigheid?

Een soort vonk geeft ons een kijkje in het hoofd van Addie, een autistisch meisje dat een eigenzinnig leven leidt. Ze woont met haar vader, moeder en zussen Keedie en Nina in Juniper, een klein Schots dorpje. Addie heeft het zwaar in de klas, waar Juf Murphy absoluut niet aardig tegen haar is en geen enkele rekening houdt met haar autisme. Haar zus Keedie wist dat al, want toen zij bij de juf in de groep zat, liep het ook al voor geen meter. Addie heeft het naast Juf Murphy ook zwaar met haar groepsgenoten, en dan met name met Emily. Emily is het populairste meisje van de klas en kraakt alles en iedereen af. Addie is een gemakkelijk slachtoffer voor haar. Alleen een nieuw meisje, Audrey, lijkt niet gevoelig te zijn voor Emily's populaire gedrag. Zij is namelijk geïnteresseerd in Addie als vriendin en zoekt haar al snel op.

Er wordt al snel een schoolproject gestart over heksen. In Schotland zijn in de middeleeuwen vele vrouwen veroordeeld voor hekserij. Addie is meteen geïnteresseerd en duikt in de boeken om meer informatie te vinden. Al snel komt ze er achter dat er in Juniper ook mensen moeten zijn veroordeeld. Ze besluit zich in te zetten voor een gedenksteen in het dorpje Juniper, om zo de omgekomen vrouwen te herdenken. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot.

Schrijfster Elle McNicolle heeft een zeer indrukwekkend verhaal opgeschreven. Een soort vonk kan bijna als een soort Handleiding voor Dummies gezien worden die meer te weten willen komen over autisme. Ruim 170 pagina's lang beleef je een adembenemende en bovenal emotionele reis die je met alles laat meevoelen. Het is een achtbaan aan hoogte- en dieptepunten die je tijdens het lezen, naast de personages zelf, eventjes moet verwerken. Je kunt het verhaal goed vergelijken met Ik ben Vincent en ik ben niet bang. Mocht je dat boek leuk vinden, dan is dit ook iets voor jou!

Een soort vonk geeft een kijkje in een wereld die helemaal niet zo lief is als die soms lijkt. Het leven zit niet altijd mee, maar toch zijn er ook in die levens lichtpuntjes om hoop uit te putten. Gelukkig krijgen in Een soort vonk de lichtpuntjes uiteindelijk voor Addie de overhand. Houd jij van verhalen die zich op en rond school afspelen? Wil jij graag eens een kijkje nemen in het hoofd van een autist? Dan is dit boek een no-brainer. Lezen dus, snel!

---

Dit boek is voor...

...lezers die meer te weten willen komen over autisme

...lezers die van hele persoonlijke verhalen houden

...lezers die meer willen weten over heksenverbrandingen

---

Flaptekst / Samenvatting

Over heksenjachten toen… en nu!

Tijdens een schoolproject ontdekt de elfjarige Addie dat in het dorp waar ze woont, vroeger heksen werden vervolgd én gedood. Ze vindt het zo onrechtvaardig dat ze een monument wil oprichten voor de vrouwen die daar onterecht de dood vonden. Maar het dorp zit er niet op te wachten. Zo’n monument is alleen maar een herinnering aan een zwarte bladzijde uit de geschiedenis. Addie laat het er niet bij zitten. Ze voelt zich verwant met deze vrouwen uit het verleden. Net als de ‘heksen’ vroeger, wordt zij nu raar aangekeken door mensen die haar anders vinden. Ze heeft namelijk autisme en reageert vaak niet zoals mensen verwachten. Addie begrijpt hoe machteloos de onterecht veroordeelde vrouwen zich moeten hebben gevoeld, want ze waren gewoon wie ze waren… net als zij. Durft Addie, die zich het liefst op de achtergrond houdt, de strijd met haar dorpsgenoten aan? Addie en haar oudere zus zijn ware Lemniscaat Heroes: meiden die anders zijn, maar zichzelf blijven – en daardoor de wereld mooier maken.