Een ode aan de Boze Heks (en Hanna Kraan)

Door Sander van Genderen - Laat mij jullie mee terugnemen naar het jaar 2000. Er zit een opvallend lang mannetje vooraan in de klas. Dat ben ik. Ik hang nog net niet op de schoot van de juf. Waarom? Omdat de juf aan het voorlezen is uit een fantastisch boek, tenminste, dat vind ik. Als ik vluchtig om mij heen kijk, zie ik dat de klas het wel met mij eens is. Iedereen zit namelijk met open mond te luisteren. We luisteren naar verhalen over dieren in een kleurrijk bos. Een betoverend bos. Het gaat over een haas, een egel, een uil...en een heks. Niet zomaar een heks, maar een hele boze heks. Een heks die zeker niet het beste voorheeft met alle dieren in het dierenbos...of toch wel?

Het is het klassieke uitgangspunt dat schrijfster Hanna Kraan telkens weer inneemt. De heks komt aan het begin van het verhaal over als een verschrikkelijk slecht mens. Een eigenwijze vrouw die niet gestoord wil worden terwijl ze de meest kwaadaardige plannetjes beraamt. Maar langzaam maar zeker wordt duidelijk dat ze toch wel een heel klein hartje heeft. Een hartje van goud misschien wel, al zit het verraderlijk diep weggestopt. Aan het einde van de verhalen komt dat hartje vaak eventjes tevoorschijn, om aan het begin van het volgende verhaal weer te verdwijnen. Dan begint het riedeltje weer opnieuw.

Is dat vervelend? In tegendeel! Telkens weer raak je betoverd door het verhaal dat zich in het bos afspeelt. De manier waarop Hanna Kraan telkens op hartstochtelijke wijze de dieren hun verhaal laat doen, werkt aanstekelijk. De dieren zijn goedaardig in de beste zin van het woord. Ze zijn bang voor de heks, doodsbang, maar keer op keer geven ze de heks een kans om haar leven te beteren. Het is eigenlijk een prachtig maatschappelijk thema dat Hanna Kraan in haar verhalen weet te vangen. Iedereen verdient een tweede kans, alhoewel gezegd moet worden dat de Boze Heks er op z'n minst tientallen heeft gehad. De gave die de dieren hebben om in iedereen het beste naar boven te halen is er één die we het liefst allemaal zouden hebben.

Het geeft nog maar eens de meerwaarde aan van de verhalen van de Boze Heks. De korte verhaaltjes lenen zich uitstekend voor klaslokalen, poppenkasten en slaapkamers waar ouders nog even voor het slapengaan kunnen voorlezen. Normaal gesproken zou ik het niet aanraden om over een heks voor te lezen voor het slapengaan, maar deze heks is anders. Anders op een leuke manier. En het is nog eens leerzaam ook, tenminste, als je er achteraf over in gesprek gaat met

kinderen. ''Dat was een leuk verhaal hè? Maar wat gebeurde er nu eigenlijk allemaal?''

Helaas is Hanna Kraan niet meer onder ons om nog meer verhalen van de Boze Heks uit haar eigen hoge hoed te toveren. We zullen het dus moeten doen met te talloze verhalen die wel al op papier zijn gezet. Dat is geen enkel probleem, want de verhalen van de Boze Heks zijn tijdloos.