We moeten je iets vertellen | Over scheiden, jongens zoenen en jezelf zijn

Klik op het boek om te bestellen.

Scheidingen zijn overduidelijk niet de leukste dingen in een mensenleven. Ze leveren vaak strijd, wraakgevoelens, ruzie en stress op. Toch zijn scheidingen vaak niet slecht. Soms geven ze de twee mensen, die ooit van elkaar gehouden hebben, ruimte en rust. Vaak gaat het echt niet meer tussen de twee. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 16 was en ik ben ze er nog iedere dag dankbaar voor. Dat klinkt gek, maar het ging niet meer. Hun levens lagen te ver uit elkaar en konden niet meer terug bij elkaar komen. En nu, 16 jaar later, zijn we herenigd. Want het is goed zoals het is. Hazel denkt hier anders over, want haar ouders horen bij elkaar!

Als Hazel aan tafel hoort dat haar ouders gaan scheiden, stort haar wereld in. Haar vader en moeder waren toch lang gelukkig? Ja, oké, ze hebben nu eenmaal wat vaker ruzie, maar is het dan echt onoverkomelijk? En hoe moet dat dan met de vakantie naar Italië? Kortom, Hazel zit met veel vragen en wil haar ouders zo snel als mogelijk weer bij elkaar krijgen. Naar Italië gaan ze niet meer, want ze kunnen nu niet meer als gezin op vakantie. Haar broertje gaat met een vriendje mee, haar zus gaat naar Spanje (ook al zijn haar ouders daar niet heel blij mee). Hazels moeder gaat naar een vriendin in Zwitserland en haar vader blijft bij de boekenwinkel. En Hazel... moet naar haar oma op een saai eiland.

Op dat eiland ontmoet ze Kean en Raaf (Raphael) en daar kan ze het goed mee vinden (soms wel erg goed). Als ze op het eiland aankomt, ziet ze haar oma nergens staan. En als ze ook haar mobiel kwijtraakt is het einde helemaal zoek. Op het moment dat ze aankomt bij het huisje (met pijn en moeite) is oma verbaasd als ze aankomt. Maar oma is blij, hoewel Hazel merkt dat het met oma niet helemaal goed gaat. Ook is Hazel meer dan verbaasd als ze de nieuwe blinde hond Vincent ontmoet. Het wordt toch een meer interessante zomer dan ze in eerste instantie dacht. Maar kan ze haar ouders op die afstand weer bij elkaar krijgen?

We moeten je iets vertellen is een waanzinnig verhaal, die naast de vele complimenten over Briefjes voor Pelle een prachtige aanvulling is op het oeuvre van Marlies Slegers. Het is meeslepend en interessant en door de steeds aanwezige vragen die er blijven spelen, blijft het mega-interessant. Het boek verveelt geen moment. Er zitten veel momenten in waarin het verdrietig, mooi en grappig is geschreven. Maar ook de beschrijving is fantastisch met zinnen als: "Soms doet de stilte meer pijn dan lawaai, als het gevuld is met boosheid" en "Alles is hetzelfde, niets is meer zoals het was. Het is opeens een nieuw verhaal." Ook de thema's als scheiding, onzekerheid over zoenen en jezelf zijn, zijn prachtig beschreven! Hierin is We moeten je iets vertellen dus een niet te missen boek voor de schoolbibliotheek.

---

Ik raad dit boek aan voor...

... iedereen die houdt van boeken over herkenbare problemen

... een ieder die gek is op vogels en tekenen

... een ieder die ook graag met iemand zou willen zoenen, maar dat eigenlijk niet durft

---

Samenvatting/Omslag

Na haar ontroerende Briefjes voor Pelle komt Marlies Slegers met We moeten je iets vertellen, een prachtige jeugdroman over loslaten, acceptatie en liefde. De ouders van de 13-jarige Hazel gaan scheiden en Hazel wordt naar haar oma gestuurd. Daar heeft ze helemaal geen zin in, want hoe kan ze haar ouders bij elkaar houden als ze weg is? Terwijl ze het rommelige huis van haar dementerende oma opruimt, vindt ze een doos vol foto’s en spullen van haar vader en een stapeltje geheime brieven van haar opa. Hazel beseft dat haar missie om haar ouders bij elkaar te houden kansloos is. Ondertussen leert ze op het eiland Kean kennen, de dromerige jongen die gedichten citeert, zijn bijzondere neef Raaf en oma’s blinde hond, Vincent. Die zomer leert ze alles over loslaten en accepteren, in al zijn vormen…